Over loslaten is al heel veel gezegd en geschreven. Eerlijk gezegd, ik hou zo niet van dat woord, want wat betekent dat nu eigenlijk, “loslaten”?

Gisteren liep ik in het park, verzonken in gedachten. Het was zo’n dag dat angst mij nog eens volledig bekroop. De angst om mijn scoliose. De angst dat de scheefstand nog blijft toenemen. De angst om de steeds terugkerende pijn. De angst om de angst. Zo’n dag dus.

Tijdens het wandelen werd plots mijn aandacht getrokken naar een plataan. Een mooie grote plataan. Het wandelpad lag bezaaid met grote stukken oude bast. Door de aanhoudende droogte was die gebarsten en losgekomen. Bij het aanschouwen van dit tafereel ging er bij mij een lichtje branden. Ik moest denken aan wat de bekende psychiater en mindfulnesstrainer Edel Maex over loslaten zei.

Wanneer we denken aan “loslaten” en er een uitleg aan willen geven hebben we vaak de neiging om met onze handen een wegduw-beweging te maken. We tonen dus letterlijk dat we iets willen wegduwen. Maar is dat wel zo?  Is loslaten, “wegduwen”? Wanneer we iets wegduwen gaan we iets verdringen. En wanneer we iets verdringen kunnen tal van kwalen zowel fysieke als mentale, vroeg op laat de kop op steken. Dit kan loslaten dus niet betekenen. Maar wat is het dan wel?

“When you let go you create space for better things to come into your life.”

Plots werd het me helder. Loslaten betekent ruimte creëren, ruimte maken voor iets nieuws.

Deze plataan toont het me. De oude schors maakt ruimte vrij voor een nieuwe frisse jonge bast. Het is een spontaan proces dat in werking treedt. De boom laat gewoon los. Zonder te verdringen. Zonder weerstand. Hij laat letterlijk los wat hij niet meer nodig heeft. Hij laat los wat hem niet meer dient.

Dit beeld bleef nog lang nazinderen. Wanneer we erop letten toont de natuur ons perfect wat we nodig hebben.

Dankbaar om dit inzicht en met een glimlach wandelde ik verder, in het volste vertrouwen dat alles wat zich aandient ok is, zelfs wanneer het niet ok is.