De roep van mijn ziel

 

27 maart 2000. Samen met mijn mama was ik afgereisd naar Nijmegen, voor het zoveelste consult bij een orthopedist. Een zeer zware scoliose (56°scheefstand van de wervelkolom) bezorgde mij al jaren helse pijnen wat mij belette een kwalitatief leven te leiden. Allerlei hulpmiddelen zoals rugschool, pijnkliniek, osteopathie, accupunctuur, om er maar een paar te noemen leverden niets op. Vurig hoopte ik dan ook dat deze gerenommeerde arts mij eindelijk de ultieme oplossing voor al mijn pijnen zou geven. En dat deed hij. Hij stelde voor mij alsnog te opereren. Een uiterst delicate operatie, (ik onthoud jullie de details) waarbij een deel van mijn rug vastgezet zou worden en waardoor ik een deel van mijn mobiliteit zou verliezen. Of mijn pijn hierdoor zou verminderen, die garantie kon hij helaas niet geven.

Was dit de oplossing waar ik naar op zoek was???

Het is op dat moment dat ik voor het eerst contact had met mijn ziel. Een innerlijk weten, een stem die zei dat nooit te laten doen. Dit was best wel beangstigend want wat het alternatief, ik had immers alles al geprobeerd. Toch besloot ik te luisteren naar die stem en bedankte vriendelijk voor de operatie. De man begreep er niets van.

In stilte verlieten mama en ik het ziekenhuis.

Mijn innerlijke reis kon beginnen. De langste reis ooit, de reis van mijn hoofd naar mijn hart.

Intuïtief voelde ik dat er meer aan de hand was dan enkel die rugproblematiek. Maar wat? Aanvankelijk kreeg ik weinig gehoor bij mijn behandelende artsen. Antidepressiva was zowat het enige dat ze mij konden bieden. Aangezien opgeven niet aan mij besteed is, besloot ik om zelf op onderzoek te gaan. Mezelf als onderwerp.

“Als ge na durft te denken over waarom ge zijt geworden wie ge zijt geworden, kunt ge’t ook veranderen” –Griet Op De Beeck

 Boeken, massa’s boeken heb ik verslonden om mezelf te begrijpen, te doorgronden.  Tal van therapieën heb ik gevolgd om het contact met mezelf te herstellen. Want als ik mezelf niet begreep hoe kon iemand anders me dan begrijpen? Stapje voor stapje kwam ik dichter bij mijn kern en hoe dichter ik kwam hoe enger het werd. In mijn zoektocht naar antwoorden kwam ik er uiteindelijk achter dat de oorzaak van al mijn lijden terugging naar daar waar mijn leven eigenlijk gestopt was, 7 oktober 1968.

Een zonnige dag. Papa, Anneke en ik kwamen van de kraamkliniek en reden naar mijn grootouders. Enkele dagen daarvoor was ik grote zus geworden van Goedele, het derde meisje op rij. Een mooi gelukkig gezin, ja dat waren we. Een laaghangende zon, een frontale klap. De tol was groot. Papa dood. Anneke dood. En ik, voor dood achtergelaten in de berm. In één week tijd kwamen de grootste vreugde en het grootste verdriet bij ons langs. Onwezenlijk. Irreëel.

Na 3 dagen coma kwam ik weer tot leven, opgeven is immers niet aan mij besteed. Tal van fracturen, tal van letsels, maar ik herstelde, uiterlijk dan toch. Over de binnenkant maakte niemand zich zorgen. Zo komt het dat dit trauma zich heel lang wist schuil te houden. Al de kwalen die ik later begon te ontwikkelen (chronische stress, hyperventilatie, hoge bloeddruk, darmproblemen…) hadden hun oorsprong in dit onverwerkte trauma.

Ondertussen heb ik een lange weg afgelegd. Een vaak hobbelig parcours dat me veel prachtige inzichten heeft verschaft. Een parcours van bewustzijn, inzicht en groei. Een parcours dat geen einde kent.

Dat mijn ziel dit pad gekozen heeft, daar ben ik van overtuigd. Niets gebeurt zomaar, alles heeft zijn reden.

Met MaAn – Licht op Trauma is mijn cirkel rond.

Maan is rond.

Add A Comment